Μήπως ζούμε σε μια εποχή όπου τα ίδια τα παιδιά παντού ακούνε για λεφτά και η τεχνολογία θεοποιείται σε σημείο που τα πρότυπα των παιδιών, οι γονείς τους, χρειάζονται την τηλεόραση, το λάπτοπ και το κινητό τηλέφωνο περισσότερο από τη βόλτα στη φύση;
Μήπως ζούμε σε μια εποχή όπου η πλειοψηφία ζει κατά ένα μεγάλο μέρος της μέσα από μια "σούπερ" διαδικτυακή ζωή ή ενεργεί έχοντας στο μυαλό τον σκοπό να προβάλλει κάθε ενέργεια μετά από την "πραγματική ζωή" στα κοινωνικά δίκτυα;
Όλα αυτά στην ουσία είναι ύλη που ο άνθρωπος δημιούργησε. Μπράβο. Αλήθεια δεν ειρωνεύομαι. Είναι σημαντικά όλα αυτά που δημιουργήθηκαν. Ο άνθρωπος είναι ικανός και έξυπνος.
Παρόλ' αυτά, πάντα ξεχνάει να μελετήσει όλες τις παραμέτρους. Δεν είχε υπολογίσει ότι όλα αυτά θα έφερναν το άγχος στη ζωή του. Ζούμε για να τρώμε πια.. Παλεύουμε για το περισσότερο, το οποίο δεν είναι όμως καλύτερο ουσιαστικά.
Ο άνθρωπος ξεχνά γρήγορα. Δεν θυμάται πως ζούσε, από που ξεκίνησε. Συνηθίζει σε ένα παρόν που του προσφέρουν, και πεπεισμένος καθώς είναι για τη δύναμή του και ότι πράττει το σωστό, βολεύεται επιβραβεύοντας για τα καλά που κατάφερε στη ζωή του. Έτσι απαλύνει αυτό το παρόν συνεχίζοντας αγέρωχος στο παιχνίδι, που από περιέργεια μάλλον παρά από ανάγκη ξεκίνησε, μέχρι να ξεπεράσει ακόμα περισσότερο τον εαυτό του.
Τα παιδιά είναι τα μόνα που ξέρουν, γιατί έχουν ακόμα μέσα τους το παιχνίδι. Όσο κι αν κυκλοφορούν κρατώντας με περηφάνια το κινητό του μπαμπά, ή ακόμα κι αν τους έπεισε έστω το ξαδερφάκι τους να φτιάξουν λογαριασμό facebook, ακόμα κι αν παίζουν περισσότερο στον υπολογιστή και στο playstation από ό,τι με το αδερφάκι τους, μπορούν να βρουν τον τρόπο να ξεφύγουν από το φαίνεσθαι και να γίνουν πραγματικά δυναμικά.
Σε αυτό βοηθά το χωριό. Εκεί μεταμορφώνονται.
Οι μεγάλοι ίσως δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα, καθώς τρέχουν σαν κυνηγημένοι, ορμώμενοι από τη φόρα της εποχής και το τσουνάμι μιας παγκοσμιοποίησης που ταράσσει καταστρέφοντας μία μία ειδικά τις πόλεις και δυσκολεύονται έτσι να αποβάλλουν έστω λίγο το στρες. Η γκρίνια απέγινε καθημερινό φαινόμενο που καταφθάνει και στα χωριά, αλλά εκεί συναντά έναν άλλον ακόμη αέρα, που παραμένει ευτυχώς καθαρός και με μεγαλύτερη ορμή αν θέλει.
Το παιδί πάει στο χωριό του. Εκεί θα τρέξει στην πλατεία, θα παίξει με τα παιδιά, θα αγγίξει τη θάλασσα, θα πέσει από το ποδήλατο, θα σκαρφαλώσει στο δέντρο, θα πει ποια/-ον θέλει να παντρευτεί, θα χορέψει στο ρυθμό που ακούσει, θα δει τον ήλιο να ανατέλλει και τα αστέρια τη νύχτα σε έναν ουρανό σα λίμνη με νούφαρα γεμάτο, θα πιάσει το τζιτζίκι, θα τον τσιμπήσει η μέλισσα, θα φάει πιάτο με την αγάπη της γιαγιάς, θα ακούσει την εκκλησία, θα γνωρίσει τα ξαδέρφια του, θα ξυπνήσει με τον κόκορα, θα πιει το φρέσκο γάλα... θα μεγαλώσει.
Το παιδί αξίζει να είναι ανέμελο, να παίξει στην πραγματικότητα και να ζήσει, να γνωρίσει την ιστορία του και τις αξίες, την πραγματική ζωή. Στο σχολείο και σε κάποιες γειτονιές συναντά κανείς όλα αυτά, αλλά στο χωριό τα βρίσκεις σε ποσότητα και ποιότητα. Καταλαβαίνεις, συγκρίνεις, σκέφτεσαι, μαθαίνεις να εκτιμάς, να πιστεύεις και να αγαπάς.
Αν θέλουμε το παιδί να είναι δυναμικό, χρειάζεται, μου φαίνεται, να του γνωρίσουμε το χωριό!, ή ακόμα καλύτερα , και μέσα από την επικοινωνία μαζί του και ευκαιρίες που βρίσκονται, να φέρουμε το χωριό στην πόλη...
Ας μην τα παρατήσουμε. Έχοντας μια δόση χωριού στην καθημερινότητά μας, θα έχουμε πιο δυναμικά τα παιδιά μας και θα αποκτήσουμε μια υπεροπτική τάση προς τη ξενέρωτη πόλη αυτή τη φορά.
Φέρνοντας τέτοιες εικόνες στο μυαλό, χαλαρώνουμε και προσπαθούμε και εμείς οι ίδιοι για το καλύτερο και γινόμαστε πιο δυνατοί για το μέλλον...
Κι όλα αυτά κάνοντας τον κόσμο που ξεκινά μέσα από τα μάτια των παιδιών μας στηριζόμενο αυτή τη φορά σε γερά στη γη θεμελιωμένους στυλοβάτες, έναν κόσμο δηλαδή αληθινά δυναμικό, και όχι όπως ως τώρα που αποδείχτηκε ότι ήταν στην ουσία μετέωρος.
