Παίζοντας ευτυχισμένοι

"Καταλαβαίνω πως δεν είναι και οι πιο ευνοϊκές οι συγκυρίες, τα προβλήματα νιώθουμε να πολλαπλασιάζονται και ίσως ασυνείδητα, ναι, να ωθούμαστε σε αυτό- εγκλωβισμό σε αδιέξοδο μονοπάτι για μέλλον..."
Αλλά είμαστε και εκ φύσεως ως άνθρωποι λίγο γκρίνια..γκρίνια..γκρίνια..
Είπαμε, άνθρωπε, θα γυρίσει ο τροχός..

Εντάξει κι εγώ γκρινιάζω..
Όμως, βλέπω πως μπροστά πηγαίνουν μόνο οι αισιόδοξοι..
Μήπως αυτό είναι αφορμή να αλλάξω..να μην γκρινιάζω άλλο; Αφού θέλω κι εγώ να πάω μπροστά!

Επίσης, έχεις ένα παιδί... Αυτό κι αν είναι η "αφορμή" για να μην γκρινιάζεις...

Ό, τι κι αν κάνεις, λένε, το παιδί καταλαβαίνει..
Είναι κρίμα να βγει κι αυτό γκρινιάρικο.., ενώ ζούμε σε μια εποχή με αδήριτη την ανάγκη για δυναμικότητα και ζωντάνια, για παιδικότητα..
Ε ναι χρειαζόμαστε δυναμικά παιδιά να μας "βάλουν τα γυαλιά" στο παιχνίδι της ζωής,...σε ένα παιχνίδι που δεν υπάρχουν νικητές ή χαμένοι, αφού είναι ένα παιχνίδι που απλά κάποιοι ξέρουν να είναι δυναμικά παιδιά και κάποιοι που δεν αφέθηκαν να υπάρξουν ποτέ ούτε καν σκέτο παιδιά..

Επομένως, θυμήσου...
Ενοχλούμαι περισσότερο όταν μαλώνεις το παιδί σου επειδή με "ενοχλεί" που μιλάει συνέχεια και του λες απότομα να ησυχάσει γιατί με "ζάλισε", από το να ξεφωνίζατε δίπλα μου παίζοντας ευτυχισμένοι.

Να χαίρεσαι που μιλάει, να χαίρεσαι που ρωτάει, να χαίρεσαι που τρέχει κι όλα τα εξερευνά..
Έχεις καταφέρει πολλά και μπράβο σου που το παιδί σου μαθαίνει να ζει.!

Απάντα, λοιπόν, στις απορίες, ψάξε μαζί του τον θησαυρό, άκου προσεκτικά το "παραμύθι", νιώσε πως δεν υπάρχει το κακό.
...Και τώρα που χαμογελάς...αλλά και όταν θα κλάψεις που "χτύπησες", θα 'ρθεί να σε αγκαλιάσει..
Και η κοινωνία θα μάθει να χαίρεται, όταν παιδί και γονέας θα ξεφωνίζετε παίζοντας ευτυχισμένοι!

Ας φέρουμε το χωριό στην πόλη αυτή τη φορά!

Μήπως ζούμε σε μια εποχή όπου τα ίδια τα παιδιά παντού ακούνε για λεφτά και η τεχνολογία θεοποιείται σε σημείο που τα πρότυπα των παιδιών, οι γονείς τους, χρειάζονται την τηλεόραση, το λάπτοπ και το κινητό τηλέφωνο περισσότερο από τη βόλτα στη φύση;
Μήπως ζούμε σε μια εποχή όπου η πλειοψηφία ζει κατά ένα μεγάλο μέρος της μέσα από μια "σούπερ" διαδικτυακή ζωή ή ενεργεί έχοντας στο μυαλό τον σκοπό να προβάλλει κάθε ενέργεια μετά από την "πραγματική ζωή" στα κοινωνικά δίκτυα;

Όλα αυτά στην ουσία είναι ύλη που ο άνθρωπος δημιούργησε. Μπράβο. Αλήθεια δεν ειρωνεύομαι. Είναι σημαντικά όλα αυτά που δημιουργήθηκαν. Ο άνθρωπος είναι ικανός και έξυπνος.
Παρόλ' αυτά, πάντα ξεχνάει να μελετήσει όλες τις παραμέτρους. Δεν είχε υπολογίσει ότι όλα αυτά θα έφερναν το άγχος στη ζωή του. Ζούμε για να τρώμε πια.. Παλεύουμε για το περισσότερο, το οποίο δεν είναι όμως καλύτερο ουσιαστικά.

Ο άνθρωπος ξεχνά γρήγορα. Δεν θυμάται πως ζούσε, από που ξεκίνησε. Συνηθίζει σε ένα παρόν που του προσφέρουν, και πεπεισμένος καθώς είναι για τη δύναμή του και ότι πράττει το σωστό, βολεύεται  επιβραβεύοντας για τα καλά που κατάφερε στη ζωή του. Έτσι απαλύνει αυτό το παρόν συνεχίζοντας αγέρωχος στο παιχνίδι, που από περιέργεια μάλλον παρά από ανάγκη ξεκίνησε, μέχρι να ξεπεράσει ακόμα περισσότερο τον εαυτό του.
Τα παιδιά είναι τα μόνα που ξέρουν, γιατί έχουν ακόμα μέσα τους το παιχνίδι. Όσο κι αν κυκλοφορούν κρατώντας με περηφάνια το κινητό του μπαμπά, ή ακόμα κι αν τους έπεισε έστω το ξαδερφάκι τους να φτιάξουν λογαριασμό facebook, ακόμα κι αν παίζουν περισσότερο στον υπολογιστή και στο playstation από ό,τι με το αδερφάκι τους, μπορούν να βρουν τον τρόπο να ξεφύγουν από το φαίνεσθαι και να γίνουν πραγματικά δυναμικά.

Σε αυτό βοηθά το χωριό. Εκεί μεταμορφώνονται.
Οι μεγάλοι ίσως δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα, καθώς τρέχουν σαν κυνηγημένοι, ορμώμενοι από τη φόρα της εποχής και το τσουνάμι μιας παγκοσμιοποίησης που ταράσσει καταστρέφοντας μία μία ειδικά τις πόλεις και δυσκολεύονται έτσι να αποβάλλουν έστω λίγο το στρες. Η γκρίνια απέγινε καθημερινό φαινόμενο που καταφθάνει και στα χωριά, αλλά εκεί συναντά έναν άλλον ακόμη αέρα, που παραμένει ευτυχώς καθαρός και με μεγαλύτερη ορμή αν θέλει.

Το παιδί πάει στο χωριό του. Εκεί θα τρέξει στην πλατεία, θα παίξει με τα παιδιά, θα αγγίξει τη θάλασσα, θα πέσει από το ποδήλατο, θα σκαρφαλώσει στο δέντρο, θα πει ποια/-ον θέλει να παντρευτεί, θα χορέψει στο ρυθμό που ακούσει, θα δει τον ήλιο να ανατέλλει και τα αστέρια τη νύχτα σε έναν ουρανό σα λίμνη με νούφαρα γεμάτο, θα πιάσει το τζιτζίκι, θα τον τσιμπήσει η μέλισσα, θα φάει πιάτο με την αγάπη της γιαγιάς, θα ακούσει την εκκλησία, θα γνωρίσει τα ξαδέρφια του, θα ξυπνήσει με τον κόκορα, θα πιει το φρέσκο γάλα... θα μεγαλώσει.

Το παιδί αξίζει να είναι ανέμελο, να παίξει στην πραγματικότητα και να ζήσει, να γνωρίσει την ιστορία του και τις αξίες, την πραγματική ζωή. Στο σχολείο και σε κάποιες γειτονιές συναντά κανείς όλα αυτά, αλλά στο χωριό τα βρίσκεις σε ποσότητα και ποιότητα. Καταλαβαίνεις, συγκρίνεις, σκέφτεσαι, μαθαίνεις να εκτιμάς, να πιστεύεις και να αγαπάς.
Αν θέλουμε το παιδί να είναι δυναμικό, χρειάζεται, μου φαίνεται, να του γνωρίσουμε το χωριό!, ή ακόμα καλύτερα , και μέσα από την επικοινωνία μαζί του και ευκαιρίες που βρίσκονται, να φέρουμε το χωριό στην πόλη...
Ας μην τα παρατήσουμε. Έχοντας μια δόση χωριού στην καθημερινότητά μας, θα έχουμε πιο δυναμικά τα παιδιά μας και θα αποκτήσουμε μια υπεροπτική τάση προς τη ξενέρωτη πόλη αυτή τη φορά.
Φέρνοντας τέτοιες εικόνες στο μυαλό, χαλαρώνουμε και προσπαθούμε και εμείς οι ίδιοι για το καλύτερο και γινόμαστε πιο δυνατοί για το μέλλον...
Κι όλα αυτά κάνοντας τον κόσμο που ξεκινά μέσα από τα μάτια των παιδιών μας στηριζόμενο αυτή τη φορά σε γερά στη γη θεμελιωμένους στυλοβάτες, έναν κόσμο δηλαδή αληθινά δυναμικό, και όχι όπως ως τώρα που αποδείχτηκε ότι ήταν στην ουσία μετέωρος.

"Οι μεγάλοι ξέρουν το σωστό"

Από μικρή θυμάμαι συμβουλές σας που ασυνείδητα ή συνειδητά απομνημόνευα κι εγώ για να νιώθω μεγάλη. Κάποιες μάλιστα τις είπα και αλλού νιώθοντας περήφανη που έμαθα καλά το μάθημά μου... Συμβούλευα σωστά. Είχα πια μεγαλώσει. Ήξερα...

"Πρέπει να είμαι καλό παιδί."
Καλό παιδί είναι εκείνο που ακούει τους γονείς του βέβαια!, αλλά... τι συμβαίνει όταν στην πορεία το παιδί καταλαβαίνει ότι είναι καλό παιδί ακόμα κι αν δεν ακούσει τους γονείς του κάποιες φορές;
Είναι αμαρτία η διαφορετική άποψη; Ή μήπως ότι λένε οι μεγάλοι δεν γίνεται να αμφισβητείται;
(Δεν είμαι στην εφηβεία. Την έχω περάσει, απλά τώρα μου ήρθε και απορώ..)
Ο "μεγάλος" πρέπει να είναι καλός "μεγάλος" επίσης. Ουσιαστικά, όλα είναι θέμα σεβασμού, το οποίο με τη σειρά του σχετίζεται με τον αυτοσεβασμό. Καθένας διαμορφώνει απόψεις. Σωστό ίσως είναι να ακούει και τις απόψεις των άλλων, ανεξαρτήτως ηλικίας. Με επιχειρήματα και ανταλλαγές απόψεων, λοιπόν, ο διάλογος θα φέρει καρπούς, νιώθοντας και οι δυο πλευρές πόσο "καλοί" είναι. Έτσι το παιδί γίνεται πιο δυναμικό και με λιγότερα ίσως άδικα ξεσπάσματα στην πραγματική εφηβεία του.

"Μην κρίνεις για να μην κριθείς" Μα τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα;
Εξήγησε κύριε γονέα τη φράση σωστά στο παιδί- για να μην απογοητευτεί στην πορεία. Με τρόπο που θα γίνεται κατανοητό το ότι "θα σε κρίνουν σίγουρα κάποιοι στη ζωή σου έτσι κι αλλιώς... Για μεγάλα και για μικρότερα "λάθη". Είναι αναπόφευκτο.
(Όμως προσοχή: Οι άλλοι σπεύδουν συχνά να χαρακτηρίσουν κάτι λάθος σου, αν ξεφεύγει από το κουτί των "επιτρεπτών" συνηθειών τους. Μπορεί και να είναι λάθος, μπορεί και όχι. Αν είναι όντως λάθος, θα φανεί στην πορεία. Μην ανησυχούμε. Αρκεί να γνωρίζουμε ότι λάθη γίνονται από όλους και να είμαστε ανοιχτοί στο να τα συνειδητοποιούμε.
Όμως τι σημασία θα έχει τελικά που το έκανες το λάθος, αν μάθεις από αυτό και γίνεις καλύτερος; Είναι στο χέρι σου να είναι κέρδος, κι όχι ένα απλό λάθος, λοιπόν!)
Ο μόνος τρόπος να μην κάνεις λάθος, είναι ίσως το να μην κάνεις τίποτα στη ζωή σου εν τέλει. Έτσι βέβαια και πάλι θα σε κρίνουν οι άλλοι. Θα σε κρίνουν μοιραία για το γεγονός ότι δεν κάνεις τίποτα...:-P

Όλα είναι θέμα επιλογής.
Ίσως ναι χρειάζεται να έχουμε κριτική σκέψη- σχεδόν ασταμάτητα αν δεν μας κουράζει υπερβολικά.. :-P -, καθώς αυτό συνεπάγεται γνώση, αλλά αυτό διαφέρει από το να κρίνουμε τον άλλον ή και στην έσχατη να τον προσβάλλουμε κιόλας μπροστά του ή από πίσω του.
Ας μην ξεχνάω ότι η ζωή είναι τροχός.. Ποιος μου εγγυάται ότι στο μέλλον δεν θα πάθω αυτό που έπαθε ο διπλανός μου και κορόιδεψα κάποτε; Αφού άλλωστε κι εγώ σαν άνθρωπος επίσης κάνω λάθη...
Αυτό, λοιπόν, που θα πω στο παιδί μου είναι να μάθει τον τρόπο να εκφράσει την κρίση του με τρόπο που θα τη δεχτεί ο άλλος κατανοώντας τις αληθινά καλές του προθέσεις, αφού σκοπός είναι η βοήθεια και όχι η χαιρεκακία.
Εγώ σαν πρότυπο έμπρακτα δεν θα "γελάσω" με κακία με το λάθος του διπλανού μου μπροστά στο παιδί μου, απλά σιωπηλά θα μάθω τι να αποφύγω εγώ.

Γιατί κάποιες φορές απλά σκουντουφλάμε, ενώ άλλες πέφτουμε από γκρεμούς. Στα πρώτα ίσως γελάσουμε και εμείς οι ίδιοι με το λάθος μας, στα άλλα δε γελάμε και δεν θέλουμε και οι άλλοι να γελάσουν μαζί μας βέβαια...Μετά από καιρό δεν μας νοιάζει. Απλά ο χρόνος τα προσπέρασε όλα...

Το παιδί χρειάζεται να μάθει ότι κάποιες φορές συμβαίνει οι άνθρωποι να επιθυμούμε να νιώθουμε ανώτεροι ο ένας από τον άλλον, κι έτσι ψάχνουμε και χαιρόμαστε με ευκαιρίες- αφορμές για να τονίσουμε την υπεροχή μας έναντι άλλων. Από την άλλη, όντως και επηρεαζόμαστε συχνά από το τι θα πουν οι άλλοι για εμάς και μπορεί να νιώσουμε προσωρινά- ή και όχι τόσο προσωρινά- όντως κατώτεροι, μένοντας τσακωμένοι με την αυτοπεποίθησή μας για μια αυτο-εικόνα που χάλασε και την αποδεχτήκαμε "χαλασμένη" σύμφωνα με τους άλλους. Είμαστε αδύναμα όντα ως άνθρωποι λένε, άλλωστε.
Το παιδί όμως σαν ξεχωριστή κατηγορία μπορεί και χρειάζεται να επιλέξει αν θέλει εκείνο να ξεχωρίσει και να γίνει- ή μάλλον να συνεχίσει να είναι- πιο δυναμικό!

"Μη μιλάς σε αγνώστους"
:Κάποιοι άνθρωποι ίσως να μην έχουν αθώους σκοπούς όταν μας πλησιάζουν. Κάποιοι θέλουν να μας εκμεταλλευτούν και δε νοιάζονται για εμάς. Βέβαια από την άλλη υπάρχουν πολλοί άγνωστοι καλοί άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν αν τους το ζητήσουμε. Ο κόσμος λειτουργεί κατά τέτοιον τρόπο που έχουμε ανάγκη ο ένας από τον άλλον. Η ύπαρξη του κακού δεν αποκλείει την ύπαρξη του καλού, και το αντίστροφο. Ας μην διαψεύδουμε στα παιδιά το παραμύθι, καθώς δεν είναι απαραίτητα εξαφανισμένο "λόγω εποχής".
Όσο υπάρχουμε, θα υπάρχουν οι "καλοί" και οι "κακοί". Οι νάνοι ήταν άγνωστοι για τη Χιονάτη, κι όμως ο ένας βοήθησε τον άλλον και η αγάπη τους ήταν αμοιβαία με το κορίτσι. Από την άλλη, η Χιονάτη δεν έπρεπε να δεχτεί το μήλο από την άγνωστη γιαγιά. Σα συμπέρασμα απορρέει ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να είναι προσεκτικά και γνώστες της ύπαρξης των κινδύνων που ελλοχεύουν κρίνοντας τις προθέσεις όσων τα προσεγγίζουν για να αντιδρούν ανάλογα, αλλά πρέπει να μην ξεχνούν να δίνουν και την ευκαιρία σε άλλους που μπορούν και θέλουν να ξετυλίξουν έναν όμορφο χαρακτήρα.
Πολλά πράγματα τα έχω μάθει απλά συνομιλώντας με καλούς αγνώστους. Πολλές φορές έχω χαρεί με τη συνειδητοποίηση ότι πολλοί άγνωστοι θέλησαν να με βοηθήσουν όταν το χρειάστηκα ή και χωρίς καν να τους το ζητήσω. Πολλά χαμογελαστά μάτια έτσι μου επιβεβαίωσαν πως πιστεύουν επίσης στους καλούς αγνώστους, μια και ξέρουν να ξεχωρίζουν μάτια που ψευτογελούν.
Κάποιος άγνωστος μπορεί να εξελιχθεί σε φίλος, άλλωστε, ...αλλά στα βήματα αυτά ως τη φιλία και για πάντα το παιδί- και όλοι- χρειάζεται να έχει τα μάτια ανοιχτά ως τη μόνη ασπίδα, από όπου ελέγχεται το πεδίο γύρω του και εν τέλει διαπερνά ό,τι είναι όντως καθαρό.
Ας μην καλλιεργείται ο φόβος στο παιδί σε υπερβολικό σημείο. Ας το αφήσουμε να ελπίζει ότι θα συναντήσει το καλό γνωρίζοντας την μεγάλη πιθανότητα σε αυτό να ενυπάρχει και λίγο κακό. Ας μην είμαστε απόλυτοι. Αρκεί η συζήτηση μαζί του, όπου λογικά και με σαφήνεια θα του εξηγηθούν όσα μάθαμε κι εμείς στην πορεία, ώστε δυναμικά να αντιδρά και να συμπεριφέρεται.

Τα μάτια μας

Πρώτος φόβος κι απορία, όταν βγήκα στη ζωή μου,
όταν φώτισε το βλέμμα μια συνήθεια στο σκοτάδι.
Μια στιγμή πονέσαν λίγο ή πολύ τα δυο μου μάτια,
και, ναι, η κόρη με τις μέρες πολεμούσε να νικήσει-
και ο χρόνος σαν ασπίδα για τον πόνο της γιατρός.
Είναι γεγονός...
Όταν γεννιέται μια ψυχή δεν ξέρει τι ζητάει,
μόν' απορεί κοιτάζοντας και κλαίγοντας ξεσπάει.
Μυρίζοντας αναζητά μια γνώριμη ίσως αγκαλιά μέσα να ηρεμήσει,
αφού δυο μάτια ντροπαλά θα της γελάσουνε γλυκά, καθώς θα τη φιλήσει.

Κι, όμως, η ίδια κατάσταση επιστρέφει, με τον ίδιο φόβο και απορία για κάποιους μας και πονούν ξανά τα μάτια μας κάπου κάπου..
Μη φοβάσαι είναι για καλό. Όλα είναι για καλό.

Εγώ σαν απλή κόρη δε φοβάμαι τουλάχιστον. Κάτι θα δω.
Μεγαλώνω ή και μικραίνω. Έχω μάθει να προσαρμόζομαι, ακόμα και σε σκοτάδι. Τίποτα δεν είναι απόλυτο σκοτάδι για μένα. Αρνούμαι να πιστέψω κάτι τέτοιο.

Ο χρόνος με βοήθησε, και μου φανέρωσε τόσο φως ως τώρα, που νιώθω να το έχω μέσα μου πια. Δεν είναι απομεινάρια του, είναι εγώ.

Κοίτα σε πόσους γύρω μας αναβλύζει αυτό το ίδιο φως, σε πόσους καίει το χαμόγελο δημιουργώντας μία χρυσαφένια ακτίνα που σαν ντόμινο ζεσταίνει αγκαλιάζοντάς μας κυκλικά σε ένα κύμα με απέραντες προοπτικές και διαστάσεις. Είναι μεταδοτικό. Πως θα μπορούσε, άλλωστε, μια τέτοια χώρα να μη φωτοσυνθέτει; Και δεν είναι μόνα τα φωτεινά παραδείγματα της κοινωνίας σου που υπάρχουν, είσαι κι εσύ ο ίδιος, ο καθένας από εμάς.
Αν τα κατάφερα τότε, αφ' ότου ζούσα στο σκοτάδι, ποιος θα με εμποδίζει τώρα να βλέπω- τώρα που ξέρω περί φωτός, τώρα που έχω και με έχει το φως συντροφιά;

Ο χρόνος όλο προχωρά και την ψυχή ζαλίζει,
τον βλέπει, μα διόλου δε μπορεί να τον εσταματήσει.
Τη γοητεύει, προσπερνά, το μάτι του της κλείνει,
κι η ψυχή αμήχανη χαρά αναβοσβήνει.

Μέσα στην αμηχανία μας και τους φόβους, συνεχίζουμε. Αυτό, λοιπόν, κάτι σημαίνει.
Το φως ήταν πάντα σύμμαχος της ψυχής. Συνεχίζει να είναι ως το τέλος και πάντα.

Φως είναι ό,τι δίνει δύναμη και χαρά σε αυτή την ψυχή κατά τη διάρκεια της ζωής. Όλοι έχουμε ανάγκη από αυτό το φως. Όλοι θα ήταν καλό να κατανοήσουμε από που αυτό πηγάζει συγκεκριμένα σε εμάς. Είναι ακόμα αυτή η ίδια μυρωδιά, που πρώτο μυρίσαμε και μας ηρέμησε, εκείνη που συνεχίζει να μας ηρεμεί και να μας φωτίζει εσωτερικά στα σκοτάδια μας; Είναι, λοιπόν, οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι, ο σύντροφος της κόρης; Από που ξεκινήσαμε και μάθαμε για το φως μέσα μας και καταφέρνουμε έτσι τόσες επιτυχίες παρά τα σκοτάδια, τους φόβους και τις αμηχανίες;

Εφόσον πάντως πήραμε λίγο ή πολύ από τη λάμψη του κάποτε, ή πάντα, και νιώσαμε τη ζεστασιά του, είναι υποχρέωσή μας να βρίσκουμε και να φροντίζουμε το φως στη ζωή μας, αλλά και να δημιουργούμε τη βάση για το φως ή και το ίδιο το φως για άλλους.
Έτσι, όλοι και όχι μόνο εμείς θα επωφεληθούμε από το φως και θα συνεχίσουμε να το έχουμε μέσα μας να μας φωτίζει και στα σκοτάδια.
Το αξίζουν τα μάτια μας...

Επιθυμητό σκεπτικό για βουλευτές και ανθρώπους στην Ελλάδα!

Είμαι εδώ. Μιλάμε.
Δεν μιλάω μόνο, μου μιλάς κι εσύ.
Μου αρέσει.
Σε ακούω, κι άμα θέλω με ακούς κι εσύ.
Έτσι μιλάω... και συνεχίζω να μιλάω.
Θέλω να μάθω, όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.
Καταλαβαίνω... διαφωνούμε.
Δε σε βαράω, κι ούτε θα με βαρέσεις κι εσύ.
Δε θα σε βρίζω, κι ούτε θα με βρίσεις κι εσύ.
Έτσι μιλάω... και συνεχίζω να μιλάω.
Θέλω να μάθω, όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.
Χαίρομαι που διαφωνούμε. Είμαστε άνθρωποι και διαφορετικοί.
Χαίρομαι που υπάρχεις και καθόμαστε έτσι μαζί.
Σε κάποια συμφωνούμε είτε στο τέλος, είτε ήδη από την αρχή.
Μα είναι ωραίο που επικοινωνούμε με διάθεση δημοκρατική.
Υπάρχουν ο σεβασμός και οι κανόνες στη ζωή.

Έτσι μιλάω... και συνεχίζω να μιλάω.
Θέλω να μάθω, όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.

Σε κάποια θα σε πείσω, σε άλλα θα με πείσεις εσύ,
επιχειρηματολογώντας, βουτώντας το μυαλό στη λογική.
Μου αρέσει.
Έχεις δίκιο. Κάνω λάθη, όπως λάθη κάνεις κι εσύ.
Μα κι αυτά διορθώνουν- με σκέψη κι αυτοκριτική.
Μπορούμε να συνεργαστούμε έχοντας μια προοπτική.
Θα ακούσω τα όνειρά σου, την τάση σου για αλλαγή.
Μπορεί να κάνω χιούμορ, χωρίς να κρύβει προσβολή.
Μου αρέσει να συζητάμε. Μου αρέσει τόσο πολύ.
Θέλω να μάθω όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.
Έχουμε κοινό στόχο, ας προτείνουμε κάτι μαζί.
Θα υπάρξει συμφωνία για δύναμη και νέα πνοή.
Χωρίς διαφθορά και φοροδιαφυγή.
Θα γίνουμε καλύτεροι και πιο παραγωγικοί.
Τα κριτήριά μου είναι ανιδιοτελή.
Θέλω να πετύχω, μα για να πετύχεις κι εσύ.
Μου αρέσει.
Σκεπτόμενος αυτά μιλάω και θέλω να μιλήσεις κι εσύ.
Θέλω να μάθω όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.
Όλο λέμε "εγώ δε φταίω". Μα ποιος τα φταίει πια στην τελική;
Ξέρω ίσως αποφεύγεις τη δικιά μου οπτική.
Μα άκου με για να μπορέσεις να έχεις πάντα τη φωνή.
Έχουμε μπροστά ένα έργο. Πρέπει να υλοποιηθεί.
Ακυβέρνητο καράβι σε θαλασσοταραχή.
Δε θα σε αλλάξω, ούτε θα με αλλάξεις κι εσύ.
Για να βρεθεί η λύση, θ' αλλάξουμε κι οι δυο μαζί.
Σε κάποια μου σημεία όντως θέλω αναπροσαρμογή.
Έτσι αξιολογώντας πάντα, θα' χω μια σκέψη καθαρή.
Μη μασάς, δικαιολογώντας, φτηνή σκουπιδοτροφή.
Θα μάθουμε για ν' ακουστούμε. Θα μπορέσουμε μαζί.
Μου αρέσει.
Έτσι μιλάω... και συνεχίζω να μιλάω...
Θέλω να μάθω, όταν θα μαθαίνεις κι εσύ.


Μαθαίνοντας τα παιδιά μας να μιλάνε έτσι. Θα συνεχίσουν να μιλάνε.
Αν τους το πούμε απλώς, ίσως το ξεχάσουν.
Αν τους το δείξουμε, πιθανότατα να το θυμούνται μια ζωή.

Ας είναι τουλάχιστον τα δικά μας παιδιά εκείνα που θα μάθουν και θα θυμούνται να μιλάνε και δυναμικά να ζουν, επηρεάζοντας θετικά όσα παιδιά ξεχνάνε ή και δεν έμαθαν ποτέ το πως μιλούν.
Έχοντας στο μυαλό ότι ο διάλογος και η δημοκρατία χρειάζεται να νικούν τη  βία και την τρομοκρατία.
Πρέπει να πιστέψουμε και να προάγουμε και στα παιδιά μας για αυτή τη νίκη να προσπαθούν.
Πρέπει και οι ίδιοι, πρώτ' απ'όλα, να πιστεύουμε σε αυτή τη νίκη.
Μόνο έτσι θα συνεχίσουμε ως άνθρωποι, άξιοι του δώρου που μας δόθηκε, του δώρου της ζωής.
Το ίδιο και τα παιδιά μας.

Η σκόνη

Γκρινιάζοντας σιωπή σκορπάς, για τον αέρα σκόνη,
σκόνη για όσα αγαπάς και ό, τι σε αγχώνει.
Είναι η σκόνη που παλιά δεν είχες να ξεθάψεις,
φαίνονταν όλα καθαρά, "γιατί να τα αλλάξεις".
Και τώρα σκόνη σε είδαμε και σε φυσώ να φύγεις,
και σε φυσούν και οι φίλοι μου δε θα ξαναξεφύγεις.
Εκεί ψηλά στα ράφια μας, κρυβόσουν, μα σε ανέπνεα,
δεν έβηχα την άνοιξη και νόμιζα σε έχανα.
Μα όταν πια δεν άντεξα, που το παράθυρο έκλεισε,
σε είδα που καθόσουνα και ήσουν κι απλωμένη...
Θύμωσα τόσο που εγώ τα ράφια αυτά δεν πείραζα.
Αν και τα κάτω γυάλιζα, αυτά δεν τα πλησίαζα.
Είπα καιρό να έτριβα, μέχρι το τζάμι ν' άνοιγε,
όσο μπορώ κι ανάσαινα, για να σε ξεκολλήσω.
Είπα πέτρα να έριχνα, το τζάμι μήπως άνοιγε,
έστω να ανάσαινα ξανά, ώσπου να καθαρίσω.
Το φως που μέσα έμπαινε, με γλύκαινε για λίγο,
μα ξύπναγα και φώναζα: "δε θέλω εγώ να φύγω!"
Εδώ, με πάθος και δουλειά, υπομονή θα κάνω'
σκόνη κι αν έκατσες καλά στα ράφια μου επάνω,
εγώ και οι φίλοι μου μαζί θ'ανέβουμε τη σκάλα,
τα ράφια μας κι ας σπάσουμε, σε σπίτια κι ας πας άλλα.

Εμπιστοσύνη- σχέσεις γονιού με παιδί

"Έχετε πάντα κατά νου, πως η εμπιστοσύνη, η κάθε εμπιστοσύνη, πρέπει να είναι αμοιβαία. Το παιδί έχει ανάγκη να νιώθει ότι το εμπιστευόμαστε. Η πιο αξιόλογη ένδειξη, ότι μπορεί κι αυτό να μας έχει εμπιστοσύνη, είναι η αναγνώριση από μέρους μας, της αξίας του παιδιού, και της σημασίας του σαν ανθρώπινο πλάσμα."

Τα παραπάνω λόγια του Ρούντολφ Ντράϊκωρς από το βιβλίο του "Η Πρόσκληση να Είμαστε Γονείς" είναι πολύτιμα. Συμβουλές για γονείς, αλλά και γενικά για ανθρώπους.

Η ζωή στο μεγαλύτερο κομμάτι της είναι ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι δεν είναι;!
Για να δημιουργηθούν, να διατηρηθούν και να υπάρχουν, όλα εξαρτώνται από τη συμπεριφορά μας. Η σχέση γονιού με παιδί είναι από τις πιο σημαντικές στη ζωή μας. Όποιος κι αν είναι ο ρόλος μας σε αυτήν τουλάχιστον τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας, ένα είναι το σίγουρο, ότι χρειαζόμαστε αυτή τη σχέση, έστω σε κάποιο βαθμό να έχει υπάρξει. Όχι αναγκαστικά, γιατί μας παρακινεί η κοινωνία για κάτι τέτοιο, αλλά γιατί μια τέτοια σχέση ορίζει τη ζωή μας, χαρακτηρίζει τις συμπεριφορές μας, μας δημιουργεί συναισθήματα και γνώσεις, καθώς ζούμε μια πληθώρα "καλών" και "κακών" εμπειριών. Αποτέλεσμα όλων είναι η μάθηση. Μαθαίνουμε να ζούμε, να σκεφτόμαστε, να καταλαβαίνουμε.

Δεν ζούμε μόνοι μας, έτσι μέσα από αυτή τη σχέση βλέπουμε πως επηρεάζουμε τη ζωή γύρω μας. Είναι σημαντική. Το παιδί αναγνωριζόμενο από τους γονείς ως ισότιμο ανθρώπινο πλάσμα, νιώθει να έχει αξία, και με τη σειρά του μεγαλώνοντας θα δίνει αξία και στο γύρω κόσμο του, στη ζωή στο σύνολό της. Θα νιώθει δυνατό και σίγουρο, ότι όπως οι γονείς του του έδειξαν και του δείχνουν εμπιστοσύνη, θα ακολουθήσουν και άλλοι, και θα τα καταφέρει.
Οι γονείς με τη σειρά τους μεγαλώνουν παράλληλα με το μεγάλωμα των παιδιών τους. Ζουν για και με αυτό το μεγάλωμα. Έτσι, δείχνοντας εμπιστοσύνη στα παιδιά τους, δείχνουν εμπιστοσύνη και στη ζωή.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια, όμως, ούτε έλλειψη διαχωρισμού των ρόλων, ούτε υπεραξία στο παιδί. Ο γονιός πάνω από όλα χρειάζεται να σέβεται και να εμπιστεύεται τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό θα φανεί και στο σύντροφο και στο παιδί, και ασυνείδητα θα εκτιμηθεί ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος για τον εαυτό μας δε χρειάζεται να αντιπαλεύεται το χρόνο για το παιδί, και το άγχος για το παιδί δεν πρέπει να προσαυξάνει το άγχος στη ζωή μας.
Όλα ίσως γίνονται για κάποιο λόγο. Όλα γίνονται με μέτρο και με γνώμονα το σεβασμό και την αλληλεγγύη, γιατί, αν οι σχέσεις μας είναι υγιείς, θα είμαστε κι εμείς ακόμα πιο ορεξάτοι για δημιουργία και ζωή. Το ένα έχει αντίκτυπο στο άλλο. Το θέμα είναι μάλλον πως εμείς θα χειριστούμε τις καταστάσεις, να βρούμε και να υποστηρίξουμε τρόπους για μια πιο δυναμική κοινωνία σχέσεων, με δυναμικά παιδιά και γονείς σε αλληλοϋποστηριζόμενες σχέσεις προς τιμήν της αγάπης για ζωή. Ας προσέξουμε, λοιπόν.

 Φόβοι και ανησυχίες για  να γίνω γονιός το 2012!

Σε τι κόσμο θα φέρω το παιδί μου;
Έχω την οικονομική δυνατότητα να κάνω οικογένεια;
Είμαι αρκετά ώριμη να αναθρέψω ένα παιδί;
Τι θα γίνει με την καριέρα μου;
Θα έχω χρόνο για τον εαυτό μου;
Είμαι στην κατάλληλη ηλικία να γίνω γονιός;
Έχω βρει τον κατάλληλο σύντροφο;
...

Μια ζωή γεμάτη σκέψεις, ενδοιασμούς, προβληματισμούς...

Σε μια κοινωνία τροχό, που αδυνατείς να παρακολουθήσεις την ταχύτητά του, άλλοτε χάνεις ή κερδίζεις βήματα ακολουθώντας τον πιστά στο δρόμο που ορίζει, και άλλοτε επιλέγεις μία άλλη πορεία.

Ο χρόνος περνά, οι άνθρωποι, όμως, μένουν ίδιοι; Όχι, δεν προλαβαίνουν. Τι απόφαση να πάρουν βλέποντας τον τροχό, σε τι να ελπίζουν για τους νέους δρόμους του...; Τόσες σκέψεις τους βιάζουν την καθημερινότητα, πείθοντάς τους να βιαστούν κι εκείνοι, να τρέξουν να καλύψουν τις διαδρομές.

Ίδιοι μένουν, μόνο μακροπρόθεσμα, γιατί κι, όμως, ο τροχός γυρίζει...γυρίζει στις ίδιες περιοχές. Αν ζούσες αιώνια, ίσως και να το καταλάβαινες. Όμως, δε ζεις, μια και δε θυμάσαι, ούτε ξέρεις. Ούτε εγώ ξέρω. Κανείς.

Αλλά έτσι έμαθα, πως είναι τροχός. Για αυτό, ελπίζω.

Είτε βηματίζω πάνω σε λακκούβες, είτε βρέχομαι από νερά συχνά, ξέρω θα ακολουθήσει κάπου ίσιος και καθαρός ο δρόμος για μένα και για άλλους. Έτσι δε με νοιάζει. Έτσι ελπίζω. Έτσι συνεχίζω. Ναι, έτσι με έμαθαν, και τους ευγνωμονώ για αυτό. Υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα σκυταλοδρομεί στην προσπάθεια, και εκείνη με τη σειρά της θα σηματοδοτήσει κάποια στιγμή την επιτυχία. Είναι ο τροχός.

Σε όλον αυτόν τον αγώνα, κάθε μας κίνηση συμβαίνει στην κοινωνία, όπως κάθε μας έκφραση συμβαίνει στο πρόσωπό μας. Όλα είναι καθαρά. Δεν μπορείς να κρυφτείς στην κοινωνία. Δεν μπορείς να μην επηρεάζεσαι από αυτήν. Αυτή είναι η ζωή, κι εσύ είσαι ο άνθρωπος. Ένας απλός άνθρωπος σε μια ζωή γεμάτη με πρόσωπα. Διάλεξε τα πρόσωπά σου, τα πρόσωπα στον αγώνα σου, τα πρόσωπα θεατές σου. Δημιούργησε τις εκφράσεις στα πρόσωπά σου,τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους, τις εκφράσεις των θεατών σας, κι όλα αυτά με τρόπο που θα ωφελήσει τον αγώνα σας. Τώρα ξέρω τι είναι σημαντικό, τα πρόσωπα στον αγώνα μου, οι επιλογές τους, το πως με επηρεάζουν, και τι ρόλο παίζω εγώ στη ζωή μου και στη δική τους ζωή...Όσο μπορώ να το ελέγξω..και όσο γίνεται να με ελέγξει και μένα ο αγώνας και οι κατά καιρούς παροδικές εκφάνσεις του στο μυαλό μου.

Με αισιοδοξία, λοιπόν, έχω όνειρα, και αφού ο τροχός γυρίζει, σε αφήνει να έχεις και όνειρα, εμφανίζοντάς σου κάτω από κάθε λιθαράκι, κάτι σημαντικό, κάτι που σε ενθουσιάζει ή σε ανησυχεί, πάντως να βαριέσαι δεν σε αφήνει αυτός ο δρόμος, αυτός ο αγώνας...

Στα πλαίσια αυτά, σχηματίζονται στους νέους και οι σκέψεις που παρουσιάστηκαν παραπάνω. Σκέψεις για την  οικογένεια. Σκέψεις, γιατί είναι 2012. Σκέψεις, γιατί είναι Ελλάδα.

Μη μας πάνε, όμως, πίσω αυτές οι σκέψεις. Ας αποφασίσουμε το καλύτερο, μια και ξέρουμε ο τροχός είναι μπροστά μας. Μπορούμε πάντα να τον προσπεράσουμε, φτιάχνοντας κι ακόμα ένα νέο δρόμο, που διευκολύνει τον αγώνα, καθώς πρόκειται για νέες εμπειρίες, με νέες γνώσεις και γνωριμίες, με νέες δυνατότητες. Έτσι μόνο θα επεκτείνουμε την περιοχή του αγώνα και τα πρόσωπά του, να γίνουμε εμείς ο παροδικά νέος τροχός.