Εμπιστοσύνη- σχέσεις γονιού με παιδί

"Έχετε πάντα κατά νου, πως η εμπιστοσύνη, η κάθε εμπιστοσύνη, πρέπει να είναι αμοιβαία. Το παιδί έχει ανάγκη να νιώθει ότι το εμπιστευόμαστε. Η πιο αξιόλογη ένδειξη, ότι μπορεί κι αυτό να μας έχει εμπιστοσύνη, είναι η αναγνώριση από μέρους μας, της αξίας του παιδιού, και της σημασίας του σαν ανθρώπινο πλάσμα."

Τα παραπάνω λόγια του Ρούντολφ Ντράϊκωρς από το βιβλίο του "Η Πρόσκληση να Είμαστε Γονείς" είναι πολύτιμα. Συμβουλές για γονείς, αλλά και γενικά για ανθρώπους.

Η ζωή στο μεγαλύτερο κομμάτι της είναι ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι δεν είναι;!
Για να δημιουργηθούν, να διατηρηθούν και να υπάρχουν, όλα εξαρτώνται από τη συμπεριφορά μας. Η σχέση γονιού με παιδί είναι από τις πιο σημαντικές στη ζωή μας. Όποιος κι αν είναι ο ρόλος μας σε αυτήν τουλάχιστον τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας, ένα είναι το σίγουρο, ότι χρειαζόμαστε αυτή τη σχέση, έστω σε κάποιο βαθμό να έχει υπάρξει. Όχι αναγκαστικά, γιατί μας παρακινεί η κοινωνία για κάτι τέτοιο, αλλά γιατί μια τέτοια σχέση ορίζει τη ζωή μας, χαρακτηρίζει τις συμπεριφορές μας, μας δημιουργεί συναισθήματα και γνώσεις, καθώς ζούμε μια πληθώρα "καλών" και "κακών" εμπειριών. Αποτέλεσμα όλων είναι η μάθηση. Μαθαίνουμε να ζούμε, να σκεφτόμαστε, να καταλαβαίνουμε.

Δεν ζούμε μόνοι μας, έτσι μέσα από αυτή τη σχέση βλέπουμε πως επηρεάζουμε τη ζωή γύρω μας. Είναι σημαντική. Το παιδί αναγνωριζόμενο από τους γονείς ως ισότιμο ανθρώπινο πλάσμα, νιώθει να έχει αξία, και με τη σειρά του μεγαλώνοντας θα δίνει αξία και στο γύρω κόσμο του, στη ζωή στο σύνολό της. Θα νιώθει δυνατό και σίγουρο, ότι όπως οι γονείς του του έδειξαν και του δείχνουν εμπιστοσύνη, θα ακολουθήσουν και άλλοι, και θα τα καταφέρει.
Οι γονείς με τη σειρά τους μεγαλώνουν παράλληλα με το μεγάλωμα των παιδιών τους. Ζουν για και με αυτό το μεγάλωμα. Έτσι, δείχνοντας εμπιστοσύνη στα παιδιά τους, δείχνουν εμπιστοσύνη και στη ζωή.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια, όμως, ούτε έλλειψη διαχωρισμού των ρόλων, ούτε υπεραξία στο παιδί. Ο γονιός πάνω από όλα χρειάζεται να σέβεται και να εμπιστεύεται τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό θα φανεί και στο σύντροφο και στο παιδί, και ασυνείδητα θα εκτιμηθεί ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος για τον εαυτό μας δε χρειάζεται να αντιπαλεύεται το χρόνο για το παιδί, και το άγχος για το παιδί δεν πρέπει να προσαυξάνει το άγχος στη ζωή μας.
Όλα ίσως γίνονται για κάποιο λόγο. Όλα γίνονται με μέτρο και με γνώμονα το σεβασμό και την αλληλεγγύη, γιατί, αν οι σχέσεις μας είναι υγιείς, θα είμαστε κι εμείς ακόμα πιο ορεξάτοι για δημιουργία και ζωή. Το ένα έχει αντίκτυπο στο άλλο. Το θέμα είναι μάλλον πως εμείς θα χειριστούμε τις καταστάσεις, να βρούμε και να υποστηρίξουμε τρόπους για μια πιο δυναμική κοινωνία σχέσεων, με δυναμικά παιδιά και γονείς σε αλληλοϋποστηριζόμενες σχέσεις προς τιμήν της αγάπης για ζωή. Ας προσέξουμε, λοιπόν.