Η σκόνη

Γκρινιάζοντας σιωπή σκορπάς, για τον αέρα σκόνη,
σκόνη για όσα αγαπάς και ό, τι σε αγχώνει.
Είναι η σκόνη που παλιά δεν είχες να ξεθάψεις,
φαίνονταν όλα καθαρά, "γιατί να τα αλλάξεις".
Και τώρα σκόνη σε είδαμε και σε φυσώ να φύγεις,
και σε φυσούν και οι φίλοι μου δε θα ξαναξεφύγεις.
Εκεί ψηλά στα ράφια μας, κρυβόσουν, μα σε ανέπνεα,
δεν έβηχα την άνοιξη και νόμιζα σε έχανα.
Μα όταν πια δεν άντεξα, που το παράθυρο έκλεισε,
σε είδα που καθόσουνα και ήσουν κι απλωμένη...
Θύμωσα τόσο που εγώ τα ράφια αυτά δεν πείραζα.
Αν και τα κάτω γυάλιζα, αυτά δεν τα πλησίαζα.
Είπα καιρό να έτριβα, μέχρι το τζάμι ν' άνοιγε,
όσο μπορώ κι ανάσαινα, για να σε ξεκολλήσω.
Είπα πέτρα να έριχνα, το τζάμι μήπως άνοιγε,
έστω να ανάσαινα ξανά, ώσπου να καθαρίσω.
Το φως που μέσα έμπαινε, με γλύκαινε για λίγο,
μα ξύπναγα και φώναζα: "δε θέλω εγώ να φύγω!"
Εδώ, με πάθος και δουλειά, υπομονή θα κάνω'
σκόνη κι αν έκατσες καλά στα ράφια μου επάνω,
εγώ και οι φίλοι μου μαζί θ'ανέβουμε τη σκάλα,
τα ράφια μας κι ας σπάσουμε, σε σπίτια κι ας πας άλλα.

Εμπιστοσύνη- σχέσεις γονιού με παιδί

"Έχετε πάντα κατά νου, πως η εμπιστοσύνη, η κάθε εμπιστοσύνη, πρέπει να είναι αμοιβαία. Το παιδί έχει ανάγκη να νιώθει ότι το εμπιστευόμαστε. Η πιο αξιόλογη ένδειξη, ότι μπορεί κι αυτό να μας έχει εμπιστοσύνη, είναι η αναγνώριση από μέρους μας, της αξίας του παιδιού, και της σημασίας του σαν ανθρώπινο πλάσμα."

Τα παραπάνω λόγια του Ρούντολφ Ντράϊκωρς από το βιβλίο του "Η Πρόσκληση να Είμαστε Γονείς" είναι πολύτιμα. Συμβουλές για γονείς, αλλά και γενικά για ανθρώπους.

Η ζωή στο μεγαλύτερο κομμάτι της είναι ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι δεν είναι;!
Για να δημιουργηθούν, να διατηρηθούν και να υπάρχουν, όλα εξαρτώνται από τη συμπεριφορά μας. Η σχέση γονιού με παιδί είναι από τις πιο σημαντικές στη ζωή μας. Όποιος κι αν είναι ο ρόλος μας σε αυτήν τουλάχιστον τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας, ένα είναι το σίγουρο, ότι χρειαζόμαστε αυτή τη σχέση, έστω σε κάποιο βαθμό να έχει υπάρξει. Όχι αναγκαστικά, γιατί μας παρακινεί η κοινωνία για κάτι τέτοιο, αλλά γιατί μια τέτοια σχέση ορίζει τη ζωή μας, χαρακτηρίζει τις συμπεριφορές μας, μας δημιουργεί συναισθήματα και γνώσεις, καθώς ζούμε μια πληθώρα "καλών" και "κακών" εμπειριών. Αποτέλεσμα όλων είναι η μάθηση. Μαθαίνουμε να ζούμε, να σκεφτόμαστε, να καταλαβαίνουμε.

Δεν ζούμε μόνοι μας, έτσι μέσα από αυτή τη σχέση βλέπουμε πως επηρεάζουμε τη ζωή γύρω μας. Είναι σημαντική. Το παιδί αναγνωριζόμενο από τους γονείς ως ισότιμο ανθρώπινο πλάσμα, νιώθει να έχει αξία, και με τη σειρά του μεγαλώνοντας θα δίνει αξία και στο γύρω κόσμο του, στη ζωή στο σύνολό της. Θα νιώθει δυνατό και σίγουρο, ότι όπως οι γονείς του του έδειξαν και του δείχνουν εμπιστοσύνη, θα ακολουθήσουν και άλλοι, και θα τα καταφέρει.
Οι γονείς με τη σειρά τους μεγαλώνουν παράλληλα με το μεγάλωμα των παιδιών τους. Ζουν για και με αυτό το μεγάλωμα. Έτσι, δείχνοντας εμπιστοσύνη στα παιδιά τους, δείχνουν εμπιστοσύνη και στη ζωή.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια, όμως, ούτε έλλειψη διαχωρισμού των ρόλων, ούτε υπεραξία στο παιδί. Ο γονιός πάνω από όλα χρειάζεται να σέβεται και να εμπιστεύεται τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό θα φανεί και στο σύντροφο και στο παιδί, και ασυνείδητα θα εκτιμηθεί ακόμα περισσότερο. Ο χρόνος για τον εαυτό μας δε χρειάζεται να αντιπαλεύεται το χρόνο για το παιδί, και το άγχος για το παιδί δεν πρέπει να προσαυξάνει το άγχος στη ζωή μας.
Όλα ίσως γίνονται για κάποιο λόγο. Όλα γίνονται με μέτρο και με γνώμονα το σεβασμό και την αλληλεγγύη, γιατί, αν οι σχέσεις μας είναι υγιείς, θα είμαστε κι εμείς ακόμα πιο ορεξάτοι για δημιουργία και ζωή. Το ένα έχει αντίκτυπο στο άλλο. Το θέμα είναι μάλλον πως εμείς θα χειριστούμε τις καταστάσεις, να βρούμε και να υποστηρίξουμε τρόπους για μια πιο δυναμική κοινωνία σχέσεων, με δυναμικά παιδιά και γονείς σε αλληλοϋποστηριζόμενες σχέσεις προς τιμήν της αγάπης για ζωή. Ας προσέξουμε, λοιπόν.

 Φόβοι και ανησυχίες για  να γίνω γονιός το 2012!

Σε τι κόσμο θα φέρω το παιδί μου;
Έχω την οικονομική δυνατότητα να κάνω οικογένεια;
Είμαι αρκετά ώριμη να αναθρέψω ένα παιδί;
Τι θα γίνει με την καριέρα μου;
Θα έχω χρόνο για τον εαυτό μου;
Είμαι στην κατάλληλη ηλικία να γίνω γονιός;
Έχω βρει τον κατάλληλο σύντροφο;
...

Μια ζωή γεμάτη σκέψεις, ενδοιασμούς, προβληματισμούς...

Σε μια κοινωνία τροχό, που αδυνατείς να παρακολουθήσεις την ταχύτητά του, άλλοτε χάνεις ή κερδίζεις βήματα ακολουθώντας τον πιστά στο δρόμο που ορίζει, και άλλοτε επιλέγεις μία άλλη πορεία.

Ο χρόνος περνά, οι άνθρωποι, όμως, μένουν ίδιοι; Όχι, δεν προλαβαίνουν. Τι απόφαση να πάρουν βλέποντας τον τροχό, σε τι να ελπίζουν για τους νέους δρόμους του...; Τόσες σκέψεις τους βιάζουν την καθημερινότητα, πείθοντάς τους να βιαστούν κι εκείνοι, να τρέξουν να καλύψουν τις διαδρομές.

Ίδιοι μένουν, μόνο μακροπρόθεσμα, γιατί κι, όμως, ο τροχός γυρίζει...γυρίζει στις ίδιες περιοχές. Αν ζούσες αιώνια, ίσως και να το καταλάβαινες. Όμως, δε ζεις, μια και δε θυμάσαι, ούτε ξέρεις. Ούτε εγώ ξέρω. Κανείς.

Αλλά έτσι έμαθα, πως είναι τροχός. Για αυτό, ελπίζω.

Είτε βηματίζω πάνω σε λακκούβες, είτε βρέχομαι από νερά συχνά, ξέρω θα ακολουθήσει κάπου ίσιος και καθαρός ο δρόμος για μένα και για άλλους. Έτσι δε με νοιάζει. Έτσι ελπίζω. Έτσι συνεχίζω. Ναι, έτσι με έμαθαν, και τους ευγνωμονώ για αυτό. Υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα σκυταλοδρομεί στην προσπάθεια, και εκείνη με τη σειρά της θα σηματοδοτήσει κάποια στιγμή την επιτυχία. Είναι ο τροχός.

Σε όλον αυτόν τον αγώνα, κάθε μας κίνηση συμβαίνει στην κοινωνία, όπως κάθε μας έκφραση συμβαίνει στο πρόσωπό μας. Όλα είναι καθαρά. Δεν μπορείς να κρυφτείς στην κοινωνία. Δεν μπορείς να μην επηρεάζεσαι από αυτήν. Αυτή είναι η ζωή, κι εσύ είσαι ο άνθρωπος. Ένας απλός άνθρωπος σε μια ζωή γεμάτη με πρόσωπα. Διάλεξε τα πρόσωπά σου, τα πρόσωπα στον αγώνα σου, τα πρόσωπα θεατές σου. Δημιούργησε τις εκφράσεις στα πρόσωπά σου,τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους, τις εκφράσεις των θεατών σας, κι όλα αυτά με τρόπο που θα ωφελήσει τον αγώνα σας. Τώρα ξέρω τι είναι σημαντικό, τα πρόσωπα στον αγώνα μου, οι επιλογές τους, το πως με επηρεάζουν, και τι ρόλο παίζω εγώ στη ζωή μου και στη δική τους ζωή...Όσο μπορώ να το ελέγξω..και όσο γίνεται να με ελέγξει και μένα ο αγώνας και οι κατά καιρούς παροδικές εκφάνσεις του στο μυαλό μου.

Με αισιοδοξία, λοιπόν, έχω όνειρα, και αφού ο τροχός γυρίζει, σε αφήνει να έχεις και όνειρα, εμφανίζοντάς σου κάτω από κάθε λιθαράκι, κάτι σημαντικό, κάτι που σε ενθουσιάζει ή σε ανησυχεί, πάντως να βαριέσαι δεν σε αφήνει αυτός ο δρόμος, αυτός ο αγώνας...

Στα πλαίσια αυτά, σχηματίζονται στους νέους και οι σκέψεις που παρουσιάστηκαν παραπάνω. Σκέψεις για την  οικογένεια. Σκέψεις, γιατί είναι 2012. Σκέψεις, γιατί είναι Ελλάδα.

Μη μας πάνε, όμως, πίσω αυτές οι σκέψεις. Ας αποφασίσουμε το καλύτερο, μια και ξέρουμε ο τροχός είναι μπροστά μας. Μπορούμε πάντα να τον προσπεράσουμε, φτιάχνοντας κι ακόμα ένα νέο δρόμο, που διευκολύνει τον αγώνα, καθώς πρόκειται για νέες εμπειρίες, με νέες γνώσεις και γνωριμίες, με νέες δυνατότητες. Έτσι μόνο θα επεκτείνουμε την περιοχή του αγώνα και τα πρόσωπά του, να γίνουμε εμείς ο παροδικά νέος τροχός.