Η σκόνη

Γκρινιάζοντας σιωπή σκορπάς, για τον αέρα σκόνη,
σκόνη για όσα αγαπάς και ό, τι σε αγχώνει.
Είναι η σκόνη που παλιά δεν είχες να ξεθάψεις,
φαίνονταν όλα καθαρά, "γιατί να τα αλλάξεις".
Και τώρα σκόνη σε είδαμε και σε φυσώ να φύγεις,
και σε φυσούν και οι φίλοι μου δε θα ξαναξεφύγεις.
Εκεί ψηλά στα ράφια μας, κρυβόσουν, μα σε ανέπνεα,
δεν έβηχα την άνοιξη και νόμιζα σε έχανα.
Μα όταν πια δεν άντεξα, που το παράθυρο έκλεισε,
σε είδα που καθόσουνα και ήσουν κι απλωμένη...
Θύμωσα τόσο που εγώ τα ράφια αυτά δεν πείραζα.
Αν και τα κάτω γυάλιζα, αυτά δεν τα πλησίαζα.
Είπα καιρό να έτριβα, μέχρι το τζάμι ν' άνοιγε,
όσο μπορώ κι ανάσαινα, για να σε ξεκολλήσω.
Είπα πέτρα να έριχνα, το τζάμι μήπως άνοιγε,
έστω να ανάσαινα ξανά, ώσπου να καθαρίσω.
Το φως που μέσα έμπαινε, με γλύκαινε για λίγο,
μα ξύπναγα και φώναζα: "δε θέλω εγώ να φύγω!"
Εδώ, με πάθος και δουλειά, υπομονή θα κάνω'
σκόνη κι αν έκατσες καλά στα ράφια μου επάνω,
εγώ και οι φίλοι μου μαζί θ'ανέβουμε τη σκάλα,
τα ράφια μας κι ας σπάσουμε, σε σπίτια κι ας πας άλλα.