Τα μάτια μας

Πρώτος φόβος κι απορία, όταν βγήκα στη ζωή μου,
όταν φώτισε το βλέμμα μια συνήθεια στο σκοτάδι.
Μια στιγμή πονέσαν λίγο ή πολύ τα δυο μου μάτια,
και, ναι, η κόρη με τις μέρες πολεμούσε να νικήσει-
και ο χρόνος σαν ασπίδα για τον πόνο της γιατρός.
Είναι γεγονός...
Όταν γεννιέται μια ψυχή δεν ξέρει τι ζητάει,
μόν' απορεί κοιτάζοντας και κλαίγοντας ξεσπάει.
Μυρίζοντας αναζητά μια γνώριμη ίσως αγκαλιά μέσα να ηρεμήσει,
αφού δυο μάτια ντροπαλά θα της γελάσουνε γλυκά, καθώς θα τη φιλήσει.

Κι, όμως, η ίδια κατάσταση επιστρέφει, με τον ίδιο φόβο και απορία για κάποιους μας και πονούν ξανά τα μάτια μας κάπου κάπου..
Μη φοβάσαι είναι για καλό. Όλα είναι για καλό.

Εγώ σαν απλή κόρη δε φοβάμαι τουλάχιστον. Κάτι θα δω.
Μεγαλώνω ή και μικραίνω. Έχω μάθει να προσαρμόζομαι, ακόμα και σε σκοτάδι. Τίποτα δεν είναι απόλυτο σκοτάδι για μένα. Αρνούμαι να πιστέψω κάτι τέτοιο.

Ο χρόνος με βοήθησε, και μου φανέρωσε τόσο φως ως τώρα, που νιώθω να το έχω μέσα μου πια. Δεν είναι απομεινάρια του, είναι εγώ.

Κοίτα σε πόσους γύρω μας αναβλύζει αυτό το ίδιο φως, σε πόσους καίει το χαμόγελο δημιουργώντας μία χρυσαφένια ακτίνα που σαν ντόμινο ζεσταίνει αγκαλιάζοντάς μας κυκλικά σε ένα κύμα με απέραντες προοπτικές και διαστάσεις. Είναι μεταδοτικό. Πως θα μπορούσε, άλλωστε, μια τέτοια χώρα να μη φωτοσυνθέτει; Και δεν είναι μόνα τα φωτεινά παραδείγματα της κοινωνίας σου που υπάρχουν, είσαι κι εσύ ο ίδιος, ο καθένας από εμάς.
Αν τα κατάφερα τότε, αφ' ότου ζούσα στο σκοτάδι, ποιος θα με εμποδίζει τώρα να βλέπω- τώρα που ξέρω περί φωτός, τώρα που έχω και με έχει το φως συντροφιά;

Ο χρόνος όλο προχωρά και την ψυχή ζαλίζει,
τον βλέπει, μα διόλου δε μπορεί να τον εσταματήσει.
Τη γοητεύει, προσπερνά, το μάτι του της κλείνει,
κι η ψυχή αμήχανη χαρά αναβοσβήνει.

Μέσα στην αμηχανία μας και τους φόβους, συνεχίζουμε. Αυτό, λοιπόν, κάτι σημαίνει.
Το φως ήταν πάντα σύμμαχος της ψυχής. Συνεχίζει να είναι ως το τέλος και πάντα.

Φως είναι ό,τι δίνει δύναμη και χαρά σε αυτή την ψυχή κατά τη διάρκεια της ζωής. Όλοι έχουμε ανάγκη από αυτό το φως. Όλοι θα ήταν καλό να κατανοήσουμε από που αυτό πηγάζει συγκεκριμένα σε εμάς. Είναι ακόμα αυτή η ίδια μυρωδιά, που πρώτο μυρίσαμε και μας ηρέμησε, εκείνη που συνεχίζει να μας ηρεμεί και να μας φωτίζει εσωτερικά στα σκοτάδια μας; Είναι, λοιπόν, οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι φίλοι, ο σύντροφος της κόρης; Από που ξεκινήσαμε και μάθαμε για το φως μέσα μας και καταφέρνουμε έτσι τόσες επιτυχίες παρά τα σκοτάδια, τους φόβους και τις αμηχανίες;

Εφόσον πάντως πήραμε λίγο ή πολύ από τη λάμψη του κάποτε, ή πάντα, και νιώσαμε τη ζεστασιά του, είναι υποχρέωσή μας να βρίσκουμε και να φροντίζουμε το φως στη ζωή μας, αλλά και να δημιουργούμε τη βάση για το φως ή και το ίδιο το φως για άλλους.
Έτσι, όλοι και όχι μόνο εμείς θα επωφεληθούμε από το φως και θα συνεχίσουμε να το έχουμε μέσα μας να μας φωτίζει και στα σκοτάδια.
Το αξίζουν τα μάτια μας...