...κι αυτή η σκέψη είναι η τύχη.

Νιώθω και λέω είμαι άτυχη φαίνεται καλό στα αυτιά μου και συνήθως ο άλλος συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι. (TRUE STORY)

Συμφωνεί γιατί είτε θέλει να νιώθει το ίδιο, είτε γιατί ξέρει δεν θα καταλάβω άμα μου πει την αλήθεια. Ποια είναι η αλήθεια;

Η τύχη φαίνεται να έρχεται σε όσους προσπαθούν και όχι σε όσους γκρινιάζουν καθισμένοι κλαίγοντας τη μοίρα τους τη μαύρη που γεννήθηκαν σε λάθος χώρα, σε λάθος στιγμή, με λάθος ανθρώπους γύρω τους..
Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά τα παραδείγματα ανά τους αιώνες που αυτά μάλλον και μόνο αυτά πλέον φαίνεται πρέπει να αφήνουμε να μας εμπνέουν.

Αν ποτέ δε φταίμε εμείς για ό,τι αποτυγχάνουμε να έχουμε, γιατί τότε χαιρόμαστε όταν πετυχαίνουμε κάτι;
Γιατί να θέλουμε να είμαστε κάποιοι άλλοι/ με άλλη ζωή/ σε άλλο χωρο-χρονο-περιβάλλον;
Κι από την άλλη λέμε ότι αγαπάμε τους εαυτούς μας και δεν μας αλλάζουμε; Είναι ειρωνεία..

Ακόμα κι αν όλα είναι όντως δυσκολότερα για εμάς από ό,τι για κάποιους άλλους που γνωρίζουμε ή ξέρουμε πως υπάρχουν, μη μας πτοεί και μη μας "δικαιολογεί" καταδικάζοντάς μας σε αδράνεια.

Αυτό είναι τύχη για εμάς, αν σκεφτούμε πιο καθαρά..

Παίρνουμε, λοιπόν, μια ανάσα μόνοι μας κοιτώντας έξω από το παράθυρο, και χαμογελάμε.
"Είναι η ευκαιρία μας."
...Γιατί απλά μπορούμε να τη δούμε τώρα, όπου και όπως υπάρχει, να την ενδυναμώσουμε ή και να τη δημιουργήσουμε.

Είναι μια νέα ευκαιρία για εμάς.
Γιατί τώρα που  δρόμος δεν είναι στρωμένος από τους προηγούμενους, θα κουραστούμε οι ίδιοι λίγο παραπάνω ίσως για να τον σκάψουμε. Όμως, στο τέλος θα είμαστε ακόμα πιο χαρούμενοι, ...γιατί ΝΑΙ εμείς τα καταφέραμε μόνοι μας.

Ήταν ο δικός μας δρόμος, που εμείς δημιουργήσαμε, που εμείς ονειρευτήκαμε κι εμείς ελπίσαμε -ήδη από τη δύσκολη αρχή του- ότι θα καταφέρουμε να τον προχωρήσουμε με επιτυχία αφότου φτιάχνεται κομμάτι κομμάτι,
...γιατί από όποιο φτιαγμένο κομμάτι του κι αν θα έχουμε περάσει, αυτό ήταν καθαρό κι εμείς το δημιουργήσαμε έτσι.

Κι αν είδαμε φυτά παράσιτα δηλαδή, δεν απογοητευτήκαμε, αλλά με χαμόγελο τα ποτίσαμε με κρυφό νερό μας, κι ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να νιώσουν τον ήλιο, τουλάχιστον δεν κατάφεραν να μας πείσουν πως ο ήλιος δεν υπήρχε πια.

Και βέβαια μάλιστα θα ξέρουμε πως δεν τα παρατήσαμε σαν έπεφταν οι πέτρες, αλλά το ξαναφτιάχναμε το κάθε μονοπάτι και γινόταν και πιο μεγάλο και άνετο για εμάς ή και για φίλους.

Και, στο τέλος, "να που φτάσαμε στο όνειρό μας", θα πούμε.

Και θα ελπίζουμε κάποιοι να δουν το χαμόγελό μας από μακριά που θα ηχεί σε όλο το βουνό/-α και θα μας ακολουθεί και σ' όποια άλλη πορεία, που θα είναι και πάλι δική μας.

Και έτσι σ' όποιο σημείο κι αν βρίσκονται του δρόμου οι άλλοι θα γελάσουν κι αυτοί, γιατί μέσα τους θα πιστέψουν πως η τρέλα βγαίνει σε καλό αν με χαμόγελο και σύνεση συνεχώς μαθαίνεις πώς σωστά αυτή η τρέλα μπορεί να ακολουθείται, ...κι αυτή η σκέψη είναι η τύχη.

Και τότε βέβαια κι η μητέρα σου θα είναι ακόμα πιο χαρούμενη, ακόμα κι αν στην αρχή έλεγε: "έλα βρε πουλάκι μου... δεν βλέπεις τις κοτρόνες;"