Ας σκεφτούμε έξω από το "κουτ-έτσι"..

Η μητέρα που μας κυνήγαγε να φάμε το αυγό και έλεγε στη γειτόνισσα ότι είμαστε φοβεροί,.. ακόμα της το λέει και εμείς το ακούμε με περηφάνια.
Όμως, come on, είναι η μητέρα μας.
(Όλοι ξέρουμε άλλωστε το ανέκδοτο με τη μητέρα κουκουβάγια που έχει πάντα το πιο όμορφο παιδί..)

Η μητέρα μας είναι η μητέρα που ακούει τις "ειδήσεις" και είναι κι αυτή μία από τις μητέρες της γειτονιάς. Τα παιδιά τους "είμαστε φοβεροί", αλλά ....όλες μαζί ανησυχούν για τη χώρα, τη στιγμή, τους ανθρώπους γύρω μας, και παίρνουν το γνωστό το ύφος της μελαγχολίας.

Δεν ανησυχούν ίσως καθόλου όμως ακόμη: ...γιατί μας ανέθρεψαν κυνηγώντας μας να φάμε το αυγό..; Ναι αυτό το αυγό της Ελληνίδας μάνας (ή μάνας και γιαγιάς μαζί, που κι ο πατέρας απλά παρακολουθεί ότι τρώμε) που το έχουμε ήδη ή που ετοιμάζεται γρήγορα μόλις το ζητήσουμε, αλλά που περιέχει τον κίνδυνο να μας κάνει εμάς κοτόπουλα, "ελληνοκοτόπουλα"..

Όταν αργότερα κάτι ίσως συμβεί και τις κάνει να το υποψιαστούν, -αν δεν απορρίψουν τη σκέψη κατηγορώντας άλλους παράγοντες ή και την ίδια τη φύση του παιδιού-, τότε -ίσως ναι-, ίσως τύχει να παραδεχτούνε:
...Μα έλα που το αυγό από μόνο του δεν επαρκούσε να νιώσουν τα παιδιά τη δύναμη που πραγματικά χρειάζονται!...- ειδικά βέβαια άμα τους σερβίρεται κι έτοιμο στο πιάτο...

Όταν θα βράσουμε μόνοι μας το αυγό κατανοώντας από μόνοι μας ότι το χρειαζόμαστε και πρέπει να γίνει για να φάμε, η μητέρα θα καταλάβει με πίκρα ότι δεν την έχουμε τόσο ανάγκη -ως προς αυτό τουλάχιστον-,
αλλά άμα το σκεφτεί με ωριμότητα και σύνεση, σίγουρα θα χαρεί στο τέλος και θα είναι πραγματικά περήφανη που "ψηνόμαστε" επιτέλους  να ετοιμάσουμε το δικό μας δρόμο.
(χωρίς να την ξεχνάμε βέβαια ποτέ...και αναγνωρίζοντας πάντα ότι εκείνη ήταν που μας έδειξε την πρώτη "συνταγή" για τον τρόπο..)
Και θα μιλά πια με πραγματική περηφάνια πως ναι ξεκίνησε ο δρόμος της αρχής των επιτυχιών.
Γιατί το "αυγό", είναι πάντα μία αρχή, όπως λέγεται...

Τι γίνεται με το δρόμο μας ως παιδιά σας, λοιπόν; Πρέπει να ανησυχείτε και να ανησυχούμε;

Αν ήμουν γονιός θα έπρεπε να έχω υποψιαστεί την απάντηση...
Παιδιά που μεγαλώνουν σε γκρίνια, μαθαίνουν στη γκρίνια.
Παιδιά που έχουν έτοιμα ή γρήγορα όσα ζητήσουν, δεν ερωτεύονται ποτέ ή αργούν πολύ να αναγνωρίσουν τη γοητεία της προσπάθειας.
Παιδιά μεγαλωμένα χωρίς ευθύνες και χωρίς πρωτοβουλίες, "αφήνονται" στη μοίρα που τους ορίζουν οι γονείς τους για όσο ο καιρός που τους βολεύει δεν τελειώνει.
Άμα μάλιστα δε λέμε κι ευχαριστώ και συγγνώμη σε αυτά και στους γύρω μας, γιατί να πουν αυτά αυτές τις λέξεις και να τις εννοούν σε παρόν και σε μέλλον;

Ναι το πιστεύω: Οι γονείς επηρεάζουν τη ζωή των παιδιών τους!
Καλύτερα να το καταλάβουν σύντομα κι αυτοί κι εμείς τα παιδιά...

Ευτυχώς η κατάσταση και οι πολλοί επιτυχημένοι και ενεργοί με κάθε τρόπο Έλληνες που δεν τα παράτησαν, προσπάθησαν και προσπαθούν, φανερώνουν, αντίστοιχα, στα όσα θέλουν να δείχνουν ελληνο(κοτό)πουλα ότι
-δεν γίνεται μεν να επιβιώσουν πια αν δεν μάθουν να σκέφτονται έξω από το "κουτ-έτσι"
(που μπορεί να μοιάζει ασφαλές, αλλά στην ουσία ξέρουμε και βρωμιές έχει μέσα και εύκολα ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταρρεύσει, κι αυτά δεν πρέπει να μπορούμε να τα ανεχτούμε άλλο),
-και ότι άρα υπάρχει δε ακόμα ελπίδα, αν κάνουν πράξεις δικές τους πρωτοβουλίες και όνειρα βήμα βήμα με υπομονή και πάθος, να νιώσουν κι εκείνοι οι ίδιοι και οι μητέρες τους πραγματικά περήφανοι...

Ας μας ενθαρρύνουν, λοιπόν, οι γονείς μας, ή ας είμαστε από μόνοι μας έστω αισιόδοξοι προσπαθώντας για αυτή την ελπίδα που ρεαλιστικά ακόμα ξέρουμε ότι υπάρχει και στην Ελλάδα και στον κόσμο...
Αρκεί να μην τα παρατάμε και να σκεφτόμαστε "έξω από το κουτ-έτσι" που ήξεραν και θεωρούσαν σωστό ως τώρα τουλάχιστον, οι γονείς μας και οι "ελληνοκοτόπουλα" εαυτοί μας.